Mijn deelname aan het vak Initiatie Vakdidactiek Grieks heeft me op verschillende manieren uitgedaagd en verrast.
Mijn deelname aan het vak deed me eerst en vooral terugdenken aan hoe mijn eigen leerkracht Grieks in het middelbaar erin slaagde om ons steeds op ons gemak te doen voelen bij het bespreken van gevoelige onderwerpen zoals incest of slavernij. Die leerkracht is steeds mijn voorbeeld geweest en nu begrijp ik beter op welke manier ik dat voorbeeld later zou kunnen volgen wanneer ik zelf voor de klas sta. Ik hoop namelijk dat ik op die manier – door de leerlingen hun eigen ervaringen te laten delen en bespreken met de klas – later niet alleen over Grieks of Latijn les zal geven, maar als het ware ook over het leven zelf, net zoals mijn vroegere leerkracht Grieks.
De secundaire literatuur die we moesten lezen, heeft me nog meer bewust gemaakt van de grote impact die een leerkracht heeft op leerlingen en van de complexiteit van de rol van de leerkracht. Het heeft me doen stilstaan bij mogelijke problemen waar leerlingen mee te maken kunnen hebben en hoe je daar als leerkracht mee kunt omgaan. Ik was dan ook aangenaam verrast toen ik de verhalen las van hoe het leren van een klassieke taal leerlingen met een leerstoornis of ASD geholpen heeft. Ik heb hierdoor niet alleen mijn beeld van klassieke talenonderwijs sterk bijgesteld maar heb ook hoop gekregen voor de toekomstige relevantie ervan. Het is me duidelijk geworden hoe belangrijk het is dat een leerkracht aandacht heeft voor de individuele noden van leerlingen.
Dit vak heeft echter niet alleen mijn ideeën uitgedaagd en zo ook genuanceerder gemaakt, maar het heeft me ook persoonlijk uitgedaagd. Het aanpassen van lesmateriaal dat door anderen gemaakt en gegeven is, was namelijk een bijzonder lastige opgave voor mij. Ik ben de strijd moeten aangaan met mijn eigen onzekerheid en het gevoel dat ik niet bekwaam genoeg was voor een dergelijke opdracht. Ik heb moeten vechten tegen de gedachte “Wie ben ik om te zeggen wat er beter moet?” en leren vertrouwen op mijn eigen kunnen. De positieve commentaar op de aanpassingen van de eerste les hebben me dan ook heel erg verrast en me de moed gegeven om bij de andere lessen nog meer op zoek te gaan naar manieren waarop ik ze kon verbeteren. Zo heb ik gaandeweg meer zelfvertrouwen gekregen.
Het project Oude Grieken – Jonge Helden is me doorheen de lessenreeks dus nauw aan het hart komen te liggen. Ik kende het project reeds door mijn medestudenten die aan de eerste lessenreeks meegewerkt hebben, maar ik heb nu zelf kennis gemaakt met de intenties achter het project en daardoor is mijn bewondering erg gegroeid. Ik ben me ervan bewust dat de diversiteit in ons onderwijs alsmaar toeneemt en dat daar zowel nieuwe kansen als problemen mee gepaard gaan. Het is me duidelijk geworden dat dit project daar een mooi antwoord op probeert te bieden. Voor mij persoonlijk is het een grote meerwaarde geweest en de zaken die ik geleerd heb, zullen me hopelijk later helpen om zelf een betere leerkracht te worden die met het leren van Grieks een positief effect heeft op het leven van leerlingen. Maar het heeft van mij ook hopelijk een iets betere persoon gemaakt, die met een bredere blik in het leven staat en nooit ophoudt met te luisteren naar anderen om die blik te blijven bijstellen.
Geschreven door Noor Vanhoe