Ik ben angstig aan dit project begonnen. Ik voelde me niet klaar om les te geven en had spreekangst. Maar ik ben daarin gegroeid.
Ten eerste heb ik geleerd dat ik graag een band met leerlingen opbouw. Ik heb de lerarenopleiding een kans gegeven omdat ik dacht: “Wat ga ik doen na mijn studies Grieks en Latijn? Ik ben absoluut niet klaar om niet meer (regelmatig) met die talen en teksten bezig te zijn.” Ik had nooit veel positiefs gezien in het feit dat ik anderen zou begeleiden. Dat is nu helemaal anders. Ik genoot ervan om mijn passie te delen, als leerlingen goed meewerkten, als hun gezichtjes in begrip en enthousiasme opvrolijkten. Ik vond het bij de huistaken fantastisch om te zien hoeveel ze geleerd hadden en hoe stille leerlingen toch hun best deden. Twee leerlingen waren in de eerste les heel stil, maar daarna bloeiden ze open.
Ten tweede is mijn spreekangst voor een groep verminderd. Vroeger waren presentaties zo hels, dat ik alles vanbuiten leerde. Bij dit project kon ik niet vanbuiten leren: de lessen waren te lang en je moest je ‘tekst’ aanpassen aan de noden en antwoorden van leerlingen. In het begin was ik nog heel angstig, maar na enkele lessen voelde ik mij zelfzeker. Ik merk dat ook buiten het project: tijdens presentaties en stagelessen heb ik nog zenuwen, maar niet zo’n ongezonde spreekangst. Ik ben het project en mezelf daar dankbaar voor en hoop die lijn door te trekken.
— Sien Denduyver
